De lang verwachte is er. En ik mag hem als eerste proberen. In de CD-speler doet ie het al goed. Hij blijft nergens haperen. De drager is dus al o.k. Lach maar, het zal je maar overkomen om een defecte toegestopt te krijgen, als je er al zo lang zit op te wachten. De hoes is getooid met zestien pre-war (lees Desert Storm) muziek-cassettes  en de titel kon je hierboven al lezen : “Black Box Allegations”…..beschuldigingen zonder bewijs uit de zwarte doos.

Van één ding zal men hen in elk geval niet valselijk kunnen beschuldigen, ze hebben hier geen hoop troep afgeleverd, maar een zéér degelijke homogene plaat, om nog maar eens een vooroorlogse uitdrukking te gebruiken. Men is hier niet over één nacht ijs gegaan. Niet bij de opnames, noch bij de mixing, noch bij de productie. Deze laatste lagen in handen van 4T4, Kristof Michiels. Gaat er een lichtje branden ? Nee ? Zoek dan één en ander maar eens uit. Tot vijf vóór twaalf lagen deze twaalf tracks binnen handbereik van Kristof die er maar bleef aan prutsen. Dat gaf in den beginne een zeer goed gevoel, maar gaandeweg groeide bij ons de vrees van uiteindelijk een over-geproduced en platgewalst stukje muzak op ons bord te zullen krijgen. Maar niets blijkt minder waar.
“Black Box Allegations” is een zeer frisse, beweeglijke en verrassende reeks muziekstukjes geworden. Ze klinkt daarbij nog zéér “live” zelfs en geeft een indruk van een ongedwongen one take, no overdubs, sessie van een bunch goeie vrienden onder mekaar. Maar dat zijn ze natuurlijk ook. Jim Cofey bestaat nu ongeveer twee jaar. In de loop van haar geschiedenis is The Soulkitchen weggevallen. Maar dat heeft enkel lettergrepen gekost, geen hoofden. Want Jim Cofey kent nog altijd zijn eerste bezetting.
Patrick Cuyvers verzorgt de vocals en alle mogelijke klavieren. Rob Vanspauwen houdt zich onledig met het bespelen van de gitaren, Jan Ieven houdt een oogje in ’t zeil en bespeelt ondertussen op meesterlijke wijze de bass. Igor Maseroli ledigt zijn longen in zijn saxophones en doet dit op een manier dat het voor ons ten allen tijde genietbaar blijft. Gert Servaes op percussion en Steve Wouters achter de drums zorgen ervoor dat dit troepje ritmisch coherent blijft en niet buiten de lijntjes kleurt. Allemaal rasmuzikanten die een curriculum als een telefoonboek kunnen voorleggen. Als ik hier moet uit de doekjes doen bij wie ze respectievelijk actief waren en/of nu nog steeds het mooie weer uitmaken, dan kom ik met vierendertig A4-kantjes niet toe.

Een eerste beluistering van deze CD vraagt naar een tweede, en een derde, enzovoort. Deze verzameling songs groeit telkens aan en laat je dingen ontdekken die je de keer ervoor nog niet gehoord had.
“A Lie Is a Lie” roept herinneringen op aan Blue Blot en niet in het minst door de stem van Patrick Cuyvers die in hetzelfde timbre rondscharrelt als Luke Walter Jr. Een mooie hele toon opdruk in het begin van het nummer en uitgebalanceerde conversaties tussen piano en blazers. De bass loopt er als een rode funky draad doorheen en her en der gitaarakkoord-accentjes. Zeer veel gevoel voor detail. Dat is trouwens zo over de gehele plaat.
Zeer veel “Theme of Shaft” in de intro van “Bricks & Tiles”, maar sneller, heftiger en geconcentreerder. Daarna gaat dit instrumentale nummer over in een heuse Jazz Crusaders beweging. Een beheerste wah-wah van Rob trekt in het midden de vertraagde trein terug op kruissnelheid.
“Seems Like Yesterday” is opgebouwd uit de houtsoorten van de twee vorige nummers. Met een scheutje rock aan toegevoegd. En een scheutje Kathleen Vandenhoudt ook als backing vocals. Eterische gitaarsolo onderbouwd door een sterke lointaine blazersectie.
Allemaal nummers van de componisten-tandem Ieven/Cuyvers tot hier toe. En dat is zo voor nagenoeg negen van de twaalf nummers. Waar anders, verraad ik het wel.
Zoals in “Kinky Reputation”, hier heeft Karel Phlix zich bij de tandem gevoegd, om uiting te geven aan zijn hierboven genoemde reputatie zullen we maar zeggen. Het resultaat is een Dr John alike gewrocht dat er in alle glorie kan op nighttrippen.
In het volgende nummer heeft de ganse band zijn inbreng gehad, en onze Phlix ook. ”She’s So Guilty” klinkt in zijn refrein zo New Orleans als maar enigszins kan. Hier zijn ze dan weer zo schuldig als wat aan het bedrijven van funky music. Onomstotelijk bewezen.
In “Waste of Time” vergooit Phlix voor de laatste keer op deze CD zijn tijd aan het medecomponeren. Volgens mij zijn de lyrics aan zijn brein ontsproten op een volslagen lege zondag. En op een blauwe maandag kan hij ze nog verpatsen ook aan Jim Cofey. Ha die Karel ! Hij heeft het hem weer gephlixt. Maar …beautiful lyrics, verdomme, alle gekheid op een stokje nog aan toe. De gehele song heeft daarenboven uitgesproken meezing-capaciteiten.
In de prachtige ballad “The Table” kan Patrick Cuyvers zijn crooner-allures nog eens de teugels laten vieren. Onze pa, die helemaal van Grimbergen kwam voor iets dat hijzelf al vergeten was onderweg, en allezeleven een Nat King Cole afficionado is geweest, liet zich, bij het horen van dees lied, de volgende gevleugelde uitspraak ontvallen : “Das na nekie ê schoein lieke sè. Wo edde da na gevonne ? En das Jim Kaffee zegde. Noeit ni va goeid.” Igor legt hier zijn ziel bloot in zijn sax-solo. Een nummer van de tandem !
McGriff/Lester, yep een andere tandem deze keer, leverde “Fat Cakes” een nummer in de Stax-stijl compleet met Steve Cropper aan de gitaar lijkt het wel. De sfeer zit er helemaal ingebakken. Geheide Hammond en het getrommel slaat nagels met koppen.
“The Blame” is qua vocals, Patrick op het lijf geschreven. Nogal wiedes, hij deed het zelf. Een ongewone frasering maakt het nummer zo boeiend. Ik heb het nummer horen groeien van optreden tot optreden. Een trompetsolo van gastmuzikant Carlo Nardozza dweept met vroege Miles Davis.
“That Ain’t Bad” zingt de band in koor en dat kunnen we beamen. ‘Everything I do Is Gonna Be Funky’ denkt Igor al blazende, Lou Donaldson indachtig. En heeft U al eens naar deze baslijn gevolgd ? Juist ja, zonder deze onderbuiktonen storten zulke nummers in mekaar als kaartenhuisjes.
Jan Ieven heeft de volgende track helemaal alleen geschreven. Maar de anderen mochten allemaal meedoen. “Chew That Fat” laat Jan horen die solo bass speelt met octaver, lijkt me. De drummer zit hier naast hem vooraan in de wagen.
“Four Corners” met zijn Afrikaanse ritmes nodigt ten dans. Maaarrr…ni gemakkelijk om te dansen, hé. We zijn tenslotte geen elastieken negerkes. Spijtig genoeg.

Deze uitmuntende plaat kan om het even waar gedraaid worden; een nachtclub, de bruine kroeg, in The Borderline, op trouwfeesten, you name it. Als je er absoluut een etiketje wil opkleven om ze een plaats te geven in je collectie, doe dan maar Soul-Jazz-New-Orleans-Funk. Maar misschien is deze benaming te beperkend. Trouwens, ze dient niet om ze ergens onder te filen, maar om te draaien. Nog zo’n vooroorlogs begrip.

Kopen en beluisteren, mannen. Dat is mijn finale boodschap. D’ er zit zo veel meer nog in, dan wat ik hierboven heb neergepend. Wereldklasse and beyond !!!

witteMVS